37 jaar, en nooit meer werken. Dat klinkt als de titel van een jongensboek. Alleen ligt dat in mijn geval helaas anders. Gelukkig is het wel alleen een papieren verwachting, niet de praktijk als je het mij vraagt. Want ook al is de kans groot dat we in september niet naar Amerika gaan, het wakkert mijn strijdlust alleen maar aan!
Uit dienst…
Juli begon bijzonder. Er zijn van die momenten, waarvan je vooraf denkt: ‘Ach, dat is alleen maar op papier’. Maar als het dan éénmaal zover is, is het toch wel een momentje. Een momentje dat iets met je doet.
Direct op de eerste dag van juli, had ik niet één zo’n momentje. Néé, twee! Twee van zulke momenten tegelijk op één dag. Ten eerste ging ik per 1 juli officieel uit dienst bij Sweco. En dat na bijna 15 jaar…
…en nooit meer werken?!
En alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik ’s middags post. Een hele grote dikke envelop van het UWV. Al op de eerste van de, schrik niet, 138 pagina’s stond: ‘Wij vinden dat u op dit moment niet kunt werken en u heeft geen of slechts een kleine kans op herstel. Wij verwachten daarom geen re-integratieactiviteiten van u’.
Dat was de uitkomst van de bezwaarprocedure van mijn ex-werkgever Sweco tegen het besluit om me tijdelijk arbeidsongeschikt te verklaren. Nu ben ik dus volledig en duurzaam arbeidsongeschikt verklaard. Voor ‘altijd’ dus… Het zal je maar gezegd worden. Nog maar 37 jaar, en dan nooit meer werken!
Strijdlust!
Tja, veel mensen dromen ervan als ze jong zijn. Voor je 40e zoveel geld verdienen dat je nooit meer hoeft te werken! Maar in mijn geval ligt dat dus wat anders. Ach ja, gelukkig is het alleen maar op papier. En zit er een heel verhaal achter. Toch doet het wat met je…
Eén van de dingen die het met mij doet, is mijn strijdlust aanwakkeren. Ik was al vastberaden er alles aan te doen om zoveel mogelijk te herstellen. Nu voel ik nog meer strijdlust om het tegendeel te bewijzen. Maar wel slim, stap voor stap, zonder druk…
Ik vrees…
Want voorlopig moet ik nog vooral geduld hebben. Gelukkig heb ik in juni al wel de vliegende start van mijn behandeling gehad. Ik merk nog geen grote verschillen. Dat was ook niet direct mijn verwachting. Het is al superfijn dat ik met de oefeningen heb kunnen starten.
Ook ben ik veel beter voorbereid, als ik met de echte behandeling ga starten in Amerika. Maar of dat half september gaat zijn? Over zo’n 2 maanden dus?! Als je de media volgt, word je heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Zelf had ik een maand geleden nog goede hoop. Nu vrees ik met grote vreze.
…op naar 2021?!
In Amerika lijkt het een steeds groter zooitje te worden en zitten de grenzen nog potdicht. Op één klein gaatje na. Er blijkt een mogelijkheid te zijn om met een medische vrijstelling Amerika binnen te komen.
Ik heb besloten die weg niet te bewandelen, vanwege de quarantaineplicht en risico’s in de huidige situatie. Er zijn nog veel onduidelijkheden en onzekerheden. Deze weg zou veel stress opleveren en bakken energie kosten. Wil je meer weten over mijn overwegingen, lees dan het Instagram-bericht onder dit verhaal!
Waarschijnlijk ga ik dus de tweede helft van augustus mijn behandeling verzetten naar 2021. Ach ja, het is niet anders dan. Weer iets waar ik alleen maar sterker van word! Mijn tijd komt nog wel!
Tijd zat…
Ik heb het geluk dat ik een redelijke balans in mijn leven heb gevonden. Ja, voorlopig zonder te kunnen werken en met altijd hoofdpijn. Maar ik verveel me nooit, en voel me niet vervelend. Integendeel zelfs. Mijn lichaam en geest worden fitter en fitter. Steeds sterker en flexibeler. Nu mijn brein en zenuwstelsel nog…
Gelukkig hoef ik me niet ongeduldig of opgejaagd te voelen. Ik heb tijd zat. Geen werkgever meer en het UWV geeft mij alle tijd en ruimte. Financieel is het de komende jaren ook prima geregeld, we hoeven ons huis niet te verkopen. En ik word 97. Dan weet je het vast. Van die 60 jaar die ik nog te gaan heb, maakt dat ene jaartje ook niet meer uit…
…om nog te werken!
Lukt het me in die tijd niet, om weer te gaan werken? Dan is dat zo. En lukt het wel op korte termijn? Ook helemaal goed. Maar als je het me nu vraagt, dan ben ik op mijn 40e weer ‘normaal’ aan het werk. Na 3 jaar afbouwen, vanaf nu weer 3 jaar opbouwen. En gezien het huidige tempo van de vergrijzing zal de pensioenleeftijd ook nog wel met een jaar of tien stijgen. Dus vanaf m’n 40e zeg ik: ‘Nog maar 37 jaar, en dan nooit meer werken!’
Zo, ook wel weer eens lekker. Een verhaal schrijven zonder het virusje bij het naampje te noemen. Vanaf volgende week ga ik heerlijk met mijn gezin van de vakantie genieten! Tegen het einde van de zomervakantie, kijken we wat het definitief gaat worden: toch nog september of 2021?! Ik laat het je natuurlijk weten!
Hilbert wat een tegenslag weer voor je Maar en daar kan iedereen om je heen een voorbeeld aan nemen. Dat je ondanks alle negatieve dingen die jouw en je gezin treffen. Steeds weer meer strijdlust krijgt om door te gaan Hopelijk komt Amerika eindelijk goed en ik hoop voor je dat je daar ook weer positieve dingen zult leren, die jouw dagelijkse leven weer wat aangenamer zullen maken. Veel sterkte voor jouw en je gezin.
Ha Aart, dank voor je mooie woorden. Fijn dat jullie zo meeleven! Jullie ook alle goeds!
heel veel sterkte Hilbert met je gezin. Je bent sterk dat heb je al laten zien…dus kijk vooruit ook al is dit niet erg bemoedigend, maar blijf vertrouwen en mooie vakantie!
Hallo Pieta, dank voor je bemoedigende woorden! We houden vertrouwen, jij ook geniet van de zomer….
Hi Hilbert, wat heb je het mooi beschreven. En wat heftig, zo’n bericht ontvangen en dan ook nog de behandeling die misschien wordt uitgesteld… Gelukkig spat je gedrevenheid en positiviteit er nog steeds vanaf! 🙂
Ha Sanne, thx voor je leuke reactie! Jij ook succes met alles en de groeten op ‘kantoor’!